ما هنوز در هنوزیم...
اون لحظه که از مبارزه و جنگیدن برای بدیهیات زندگیت و آرزوها و خیال پردازیات خسته شدی... اون لحظه که شاهد بودی عزیزانت دونه دونه از چشمت می افتن... اون لحظه که دلت خواست به هیچکس کلمه ای توضیح و جواب پس ندی... اون لحظه که دلت خواست آدمها دقایقی اجازه بدن خودت باشی، خود واقعیت و انتخاب های شخصیت رو زندگی کنی.. اون لحظه که بریدی و دلت خواست یه روز صبح بلند شی وسایلتو جمع کنی و برای همیشه از همه جا ناپدید شی... خدای همه ی اون لحظه های خیلی سخت، نگاه کن بنده ایت رو که داره ذره ذره نابود میشه و از دست میره
نوشته شده در شنبه 100/9/6ساعت
6:25 عصر به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه