مي دوني چيه؟

اطراف ما پر از آدم هاييه که 1 هدف رو انتخاب ميکنن 1 هدف که بايد بهش برسن و بعضي هاشون بدون اينکه انگيزه داشته باشن يا اصلا بدونن که دارن براي چي تلاش ميکنن يا اينکه تهش که چي؟ همين طور به تلاش هاشون ادامه ميدن و وقتي که بهش رسيدن:هدف بعدي!باز هم به تلاش کردن ادامه ميدن!اينا همه ي زندگيشونو دارن ميدون.يک ماراتون تموم عيار.ولي براي اينکه بهشون برنخوره ميگيم:آدم هاي واقعا با پشتکار.

براي يعضي هام اين طوريه که بعدش که بهش ميرسن خيلي حقير به نظر ميرسه.انگار که عطششون نشسته باشه.انگار که به بزرگي واقعيش پي برده باشن.و بتونن چيزي رو که واقعا هست از چيزي که براي خودشون ساخته بودن تشخيص بدن.

تو زمينه کنکور من دسته دوم رو بيشتر دوست دارم.

خودم تو هيچ کدوم جا نمي گيرم!