اینکه می گویم این چیز ها خوب نیست؛ فکر نکن رفته ام بالای منبر؛ یا شبیه معلم های تربیتی می خواهم به زور قانعت؛ یا درس اخلاق شنبه صبح ها را بدهم... خوب نیست چون چند ماه یک عالم حرص و جوش می زنی؛ ناراحت می شوی غالبا؛ جدل می کنی؛ در حالی که می دانی تهش کوفت هم نیست... بعدش که عاجز شدی؛ به سان باد فراموشش می کنی؛ مثل آب خوردن می اندازیش دور؛ آن وقت یک سری اخلاق گند دیگری در خودت ته نشین می شود؛ یک سری بی خیالی های مزخرف واگیردار می گیری؛ در برابر اخلاق گند دیگران بی تفاوت می شوی چون عادت کردی... به تحمل اتفاقات گند عادت کردی! حالا هِی بدو! بدو که خودت باشی... بدو که دل بسوزانی... نگران شوی... آدم وار باشی! پ.ن: باورم نمی شود یک عمر سرزنش کردم؛ حالا دارد سرزنشم می کند بابت سهل انگاری هایم!
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه