ما هنوز در هنوزیم...
بیخیال این حرف ها... دلم میخواهد یکبار دیگر به چشم های هم لبخند بزنیم؛ بلند شویم برویم یک جایی... اصلا جای خاصی هم توی فکرم نیست؛ برویم نمازخانه دانشگاه دراز بکشیم، یک چادر نماز بیندازیم دورمان و حرف بزنیم... انگار نه انگار چقدر با هم غریبه شده ایم... یا چند وقت است که صدای خنده ات را نشنیده ام... پ.ن: از نوزده سالگیم فقط این دستم آمده که دیگر فقط خود ِ واقعیم اصرار دارد که باشد... خودم با چارچوب این اعتقادات، این طرز فکر، این خط سیاسی، این مدل تیپ و قیافه، این مدل حرف زدن، این مدل دوستی کردن، این مدل خصوصی بودن! بپذیریم...
نوشته شده در سه شنبه 93/11/21ساعت
9:16 عصر به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه