پنج شنبه ای فهمیدم که استاد علم موادم فوت شد... در مورد غصه اش نمیخواهم بنویسم که زیاد بود و سخت... فقط دنیا عجیب بودنش همینجاست که ما برای بدنیا آمدن جوجه ی توی راهمان لحظه شماری میکنیم؛ در حالی که دنیا انقدری مجال نمی دهد که فکرش میکنیم... توی همه ی تولد ها و عروسی ها؛ یک جای دیگر شاید حتی دیوار به دیوارمان ممکن است اتفاقات خیلی تلخی بیفتد... و از طرف دیگر شاید وقتی که غم وارد خانه و زندگی ما میشود آدم های زیادی باشند که در حال رقص و پایکوبی هستند ... کاش هرجا که هستیم فارغ از شعار و داستان بافی حواسمان باشد که جای پایمان انقدری محکم نیست که فکرش را میکنیم یا حرصش را میزنیم. چون سختی ها به نهایت رسد گشایش پدید آید و آن هنگام که حلقه های بلا تنگ گردد آسایش فرا خواهد رسید... حکمت351 پ.ن:من نمیدونم چرا وقتی غصه میخورم فیلسوف میشم + ینی یه وقتاییم باید این قربون صدقه هایی که آدما واسه جوجه ها میرن رو نوشت بس که بی معنی و خنده داره!
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه