ما هنوز در هنوزیم...
دلم تنگ شده زینب... واسه اینکه وسایلامو تند و تند جمع و جور کنم؛ از رویا دست و پا شیکسته خدافظی کنم؛ تند راه برم تا جلوی در دانشکده فنی و بپرم توی اتوبوس دانشگاه... خیابون قدسُ بدو بدو برم پایین؛ و بعد برای اینکه صرفه جوییم شده باشه تا چهارراه ولیعصرو پیاده برم که تهش بشینیم پشت همون میز همیشگی اُاینو؛ مثه همیشه کباب دیگی سفارش بدیم و اگه اول ماه بود و پولدار بودیم کنار غذامون یه کاسه ماست و خیار ویژه هم سفارش بدیم برای دوتامون...دلم تنگ شده برای ناهار خوردن و حرف زدنای هول هولکیمون توی ساعت خالی بین کلاسای تو و کلاسای خودم... پ.ن: کباب دیگی اُاینو یک مکتب است!
نوشته شده در سه شنبه 95/3/4ساعت
11:41 صبح به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه