دانشجوی انصرافیست؛ در حال حاضر کار دلالی میکند و پول خوبی به جیب می زند. در حالیکه سیگارش را با یک ژست عجیب غریب روشن میکند می پرسد: "حالا این فلان کار جز این همه سختی و دوییدن چیز دیگه ای بهت اضافه کرد؟" برایم عجیب است که آدمها هنوز هم سر مبانی اولیه بحث میکنند. نه برای اینکه چیزی به داشته های جهانی اضافه کنند و روند روتین و خرابی را بهبود بدهند. خیلی وقتها آدم ها پشت سوالاتشان کمبود هایشان؛ کارهای نکرده و حسرت هایشان را نشان می دهند. وقتی بجز مارک کیف و کفشمان، قیمت لباسمان، منطقه خانه مان، تور خارج از کشوری که رفتیم و ... حرفی برای گفتن در دورهمی فامیل و دوستان نداریم کاش به خودمان بیایم و به چاله ی سیاه درون شخصیتمان فکر کنیم. چه کمکی به جهان کردیم؟ اصلا در مقیاس کوچکتر چه کمکی به شرکتمان کردیم؟ چه دردی از همسایه هایمان دوا کردیم؟ زندگی فقط پیوند و زایش و افتخار به چیزهای که هرکسی میتواند برای خودش دست و پا کند نیست. پ.ن: هنوز هم حقیر تر از پز و ژست نمیشناسم
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه