توی ترافیک سنگین همت گیر افتاده ایم. من اما این وسط به آدم های داخل ماشین های کناریمان فکر میکنم؛ به اینکه از پنجره ی کوچک ماشینشان ما را چگونه می بینند؟ در موردمان چه فکری میکنند؟ و حدس میزنند چه نوع آهنگی گوش می دهیم؟ توی آینه بغل ماشین خودم را یواشکی نگاه میکنم و بعد سعی میکنم در این قاب تو را هم پیدا کنم. اصلا تو چه کسی هستی؟ از کجا آمدی؟ ما چقدر از هم دوریم و چقدر بهم نزدیک؟ و مدام از خودم میپرسم چرا من اینجا و کنار تو نشستم؟ احساس میکنم از اصولم دور شده ام؛ عذاب وجدان میگیرم و همزمان احساس میکنم تو منطبق بر اصولی... سعی میکنم به اتفاقاتی که گذشته فکر نکنم؛ به برآیند اینکه چرا من اکنون اینجا و کنار توام... استرس دور گلویم پیچیده یک ربع یکبار ناله میکنم "دیر شد". میخندی. من سعی میکنم خنده هایت را با دقت نگاه کنم. تو چه کسی هستی؟ چرا انقدر نزدیکی به من؟ و چرا من انقدر نزدیکم به تو؟ چرا من بی هیچ شک و شبه ای به تو اعتماد دارم؟ گوشه ی پتو را میدهم دستت و توی ترافیک اتوبان شروع میکنیم به تا زدن پتوی نازک روی پاهایم. میخندیم. من سعی میکنم خنده هایمان را به دقت ضبط و حفظ کنم. نمیدانم چه می شود، نمیدانم چه حسی دارم؛ و حتی دلم نمیخواهد بدانم چه خواهد شد...
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه