نمی دانم در این دنیا چه جایی دارم...؟!!! نمی دانم برای دیوانه ترین و مهربان ترین دوستان دنیا چه بنویسم که شایسته ی وجودشان است... ولی می دانم که همه ی شما را از صمیم قلب تک تک تان را دوست دارم... با اینکه در مطلب قبلی اسم خیلی هایتان نبود ولی شما خودتان اسمتان را در دلتان بگنجانید... تنها خواسته ی من این است که مرا فراموش نکنید... احساس می کنم درس و مدرسه همیتان را با خود می برد... نمی دانم باز هم مثل قبل به من زنگ می زنید یانه...؟! ولی این را می دانم که وقتی زنگ می زنید : از سختی های درس و مدرسه از دوستان جدیدتان از خاطرات خنده دار و گریه دار از دوستی و آشتی و قهرتان می گویید و هرگز از من تکالیفتان را نمی خواهید... و به جای آن از من می پرسید : مدرسه ی جدیدت خوب است...؟!!!! راستی کدام مدرسه می رفتی...؟!!! ____________________________________________________________________________________________________________________ بزرگ ترین لبخند دنیا تقدیم به تک تک تان که از صمیم قلب دوستتان دارم...! 
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه