ما هنوز در هنوزیم...
من حس می کنم یک چیزی بین ما سر جایش نیست... هربار که دور خودمان می چرخم صدای خرچ خرچش را می شنوم ... من یک حس بدی دارم... دقیقا همان حسی که قبل امتحان زیستم داشتم ... فقط مشکل اینجاست که این حس هایم مدام می آیند و می روند... و نمی روند تا از شرشان راحت شوم... حس می کنم تقدیر زندگیم دارد ورژن جدید یک برنامه ای را اینیستال می کند... و مدام یک ترسی سراغم را می گیرد... ترس اینکه نکند ویروسی باشد... یک ترسی که مثل خره اقتاده به جانم... هرچند صدبار پیش خودم صدایم را صاف کردم و گفتم که اصلا چیز مهم نیست... ولی..
نوشته شده در جمعه 90/9/18ساعت
2:37 عصر به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه