ما هنوز در هنوزیم...
اولین نشانه ی یک امتحان وقتی است که صبح که وارد مدرسه می شوی هیچ کس جواب سلامت را نمی دهد...
دومین نشانه اش وقتی است که باید سپیده و مونا را از میان انبوهی از جمعیت بیرون بکشی و ببریشان سر میز صبحانه...
سومین نشانه اش این است که بچه ها دست از سر سپیده و مونا بر نمی دارند و صبحانه زهرمارت می شود...
نوشته شده در جمعه 90/9/18ساعت
2:49 عصر به قلم سارا بانو نظرات ( بدون ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه