آدم ها بر می گردند... برمی گردند به هر جایی که به آن تعلق خاطر دارند... گاهی نه برای ماندن و بودن... گاهی بر می گردند تا نابود کنند هر آنچه پشت سرشان بوده و به یادگار گذاشتند یا هر آنچه که به آن تعلق داشتند... گاهی بر می گردند تا کوله بارشان را جمع کنند و برای همیشه همه چیز را پاک کنند و بروند... تا رفتنی از نو داغ تر بسازند... برمی گردند چون طاقت دور ماندن را ندارند و هربار، بارشان را محکم تر می بندند ، میخشان را محکم تر می کوبند و خداحافظی سوزناک تری را ترتیب می دهد تا هرگز بر نگردند... اما گاهی پشیمان می شوند... و می مانند برای همیشه ... چون بالاخره باور می کنند که به همین جایی تعلق دارند که هستند... گاهی می مانند و رفتن را فراموش نمی کنند و تنها آن را به تعویق می اندازند و همیشه کابوس رفتن را چه در خواب و چه در بیداری به دوش می کشند... گاهی برمی گردند تا بلوایی به پا کنند ... تا داغی را تازه تر کنند... و هرگز نمی فهمند که گاهی این بیراهه را درست آمدند... گاهی همین بیراهه ها تنها راه ممکن هستند... و باور ندارند که ناممکن ها گاهی تنها چیز ممکن هستند...
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه