روی تنها شاخه ی محکم ایستاده ام... بوی خوش برگ های تازه... آرام آرام دارد اعتراضش را اعلام می کند درخت بینوا! شاخه میلی به میلی پایین تر می رود... و من میلی به میلی به خاک نزدیک تر می شوم. باید روی شاخه ی دیگری بپرم یا رشته ای از برگ های نازک بید را بگیرم دستم و از آن آویزان شوم ، دوام نمی آورد بید ِ عاشق... وقت کم است، به خاک می افتم اگر دیر بجنبم... باید از این تزلزل خودم را رها کنم ، باید به جای محکم تری چنگ بزنم... به نرمی روی شاخه ی دیگر فرود می آیم... شاخه ها همگی جوان شکننده اند، نازک اند... آخرش همین زمین سفت ایست که دیر یا زود باید به آن برگردم... چرا درگیر این بازی شدم من...؟! پ.ن: سراپا اگر زرد و پژمرده ایم ولی دل به پاییز نسپرده ایم چو گلدان خالی لب پنجره پر از خاطرات ترک خورده ایم پ.ن: امتحانا داره شروع میشه... برا خالی نبودن احتمالی عریضه پشت هم آپ گردید
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه