اینجایی که من و تو یه لنگه پا روی آن ایستاده ایم و هنوز حاضر نشدیم نه دست هم را بگیریم و نه دست هم رها کنیم... دقیقا ته خط است! دقیقا ته تمام این راهی که پیموده ایم... اینجا همان جایی است که کابوسش را می دیدیم. ته اش همین جایی است که من و تو ایستاده ایم... اینجاست که پرونده ی من و تو مختومه اعلام می شود... اینجاست که قصه به سر نمی رسد... اینجا دقیقا مثل تمام فیلم های مزخرفی که دیده ای و ناگهان بین زمین و آسمان تیتراژ پخش می شود، به پایان می رسد... اینبار واقعا قرار است تمام شود... ته خط را ندیده بودیم که دیدیم. باید از هم جدا شویم... تو راه خودت من هم بر می گردم به راه قبلیم... دیگر باید تمامش کرد، مگر نه؟ وقتش شده که بگوییم: نقطه و باز هم سر خط! دستم را گذاشته ام زیر چانه ام و به این فکر می کنم که چرا کلمات نمی آیند؟ من که اینهمه گفتنی داشتم! حرف زیاد است. اما چه بگویم که خودت بهتر از من ندانی؟! بیا از هم بگذریم... بخاطر خودت، بخاطر من، بخاطر وفاداری تو به دیگری! پ.ن: باز هم بخاطر امتحانات پشت هم آپ شد.
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه