ما هنوز در هنوزیم...
در تمام سالهای تحصیلم همیشه آرزو داشتم بدون اینکه من دخالتی داشته باشم یک دست چپی بغل دستیم شود و من مدام با یک اشاره با دست راستم ، دستش را خط بزنم و طرف را کفری کنم و مدام ابرو بالا بندازم و قاه قاه بخندم و طرف آتش بگیرد و بالا و پایین بپرد و بعد معلم که صدایش در آمد تنها اسم بغل دستیم را ببرد و شادیم را تکمیل کند. وقتی فهمیدم تنها فردی که دست چپی است هدی است، تصمیم گرفتم دست به کار شوم و خودم یک بغل دستی دست چپی طراحی کنم. پارسال هرچه روی این عبدو کار کردم جواب نداد. حالا هم که با مهسا مواجه ام که اصلا خود به خود دستش خط می خورد و در همه ی حالات کفری است... آرزو به دل می مانم آخر...
نوشته شده در یکشنبه 90/10/25ساعت
10:14 صبح به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه