ما هنوز در هنوزیم...
میدانی؛ یک مریضی جدیدی گرفتم، یکی از همان درد های بی درمان! یکی از همان مرض هایی که معلوم نیست مسری است یا نه ! میدانی؛ تازگی ها نسبت به وجود آدم ها حالت تهوع پیدا کرده ام... در برابر محبت آدم ها یا دست دوستی آدم ها رودل می کنم... وقتی یک نفر می خواهد اعتمادم را جلب کند، مسموم می شوم! یک بوی تعفّن بدی می دهند آدم ها...! هروز که پیش می رود و چیز جدید را می فهمم این وضعیت بدتر می شود... میدانی؛ آدم که می بینم تشنج می کنم! سر درد های وحشتناکی می گیرم ... دیدی چه راحت معروف شدم! افتادم سر زبان های عام! پ.ن: آخ که چقدر حرص دارم برای خوردن!
نوشته شده در چهارشنبه 90/11/12ساعت
4:15 عصر به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه