چهارشنبه 3/اسفند - ساعت 6:10 پی ام. در حالی که دارم حرفهایم را جمله بندی می کنم و عزمم را جزم می کنم تا مشت محکمی بر نماینده آمریکا بزنم؛ زهرا تنه می زند که حاجیان (معلم زبان) اومد... راهروی باریک کانون را طی می کنم. سلام می کنم و مشخصا تعجب می کند. جلویش می ایستم و همه ی ماجرا را دوباره برایش توضیح می دهم و این وسط دلیل میاورم: "ببینید آقای حاجیان! ما یه ساله مداوم رو این پروژه کار کردیم و با بدبختی اینجا قبول شدیم!" توی اون لحظه واقعا خواستم از خنده بمیرم. در نهایت غیر مستقیم می فهمانم که چاره ای نیست و باید این غیبت را بی خیال شود. در حالی که انتظار دارم در برابر این همه انرژی که صرف کردم جواب بهتری بگیرم پیشنهاد می دهد: "انتقالی بگیرین شما!" دلم می خواست شانه هایش را تکان می دادم و فریاد می زدم می شنوی چی میگم؟! دوباره توضیح می دهم: ببینید! پرواز ما ساعت 5 ــه و کلاس اهواز ساعت 6! عملا و روی کاغذ هم حساب کنید من نمی رسم! این وسط یه عالم نمک می ریزد! و بعد به حالت بی ربطی می پرسد: "با یکیا میرین شما؟" - من ، زهرا و سپیده. آخر هم باز گفت که باید انتقالی بگیرم! آخ!!! نمی فهمم آدمها خوشان را می زنند به نفهمی یا کلا ظرفیت فهمشان همین است! پ.ن: هیچ شباهتی به یوسف نبی ندارم... نه رسولم ... نه زیبایم... نه عزیز کرده ام ... نه چشم به راهی دارم... فقط در چاه افتاده ام.........
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه