فرشته دوباره نگاهی به سرتاپای موجود تازه خلق شده انداخت و بعد اراده کرد و پرسید: " شانه دیر برای چه؟! " خدا لبخندی زد و با افتخار نگاهی به سرتاپای آدم انداخت و گفت: " تا تکیه گاهی باشد برای بی پناهی های همدمشان! " فرشته بی درنگ پرسید: " مگر آن آلونک های کوچک سر پناهشان نبود؟! همان هایی که رحمت باران در آنها نفوذ نمی کرد ؛ همانهایی که شب های در آن استراحت می کنند؟! خدا صبورانه تر از هر موجود صبوری پاسخ گفت: " خانه بدون وجود آن دیگری برایشان معنا ندارد... رنگ و بود و طراوت ندارد. خسته اند... شانه ای می خواهند برای سر روی آن گذاشتن ، برایه گریه کردن ، برای جا گذاشتن دغدغه هایشان ، برای رها شدن از دلشوره هایشان ، برای درد و دل کردن... شانه آغوش را می سازد. " " دوست هم دارند؟ " پاسخ شنید: " خیلی! اما گاهی اشتباه می کنند در حالی که فکر می کنند درست ترین کار را انجام دادند... " فرشته هیچ نفهمید و ترجیه داد دیگر نپرسد. اما دلش هوای یک شانه را کرده بود.... از همین هایی که این زمینی ها داشتند و گاهی قدرش را نمی دانستند.
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه