ما هنوز در هنوزیم...
شاید تنها چیزی که الان لازمم باشد تنها چیزی که در فقرش در حال دست و پا زدنم تنها چیز و تمام چیزی که الان به آن نیاز دارم یک نفر باشد شبیه به تو که بیاید جلویم بنشیند و تنها بگوید: بگو! بگوید "بگو" آنطور که من می خواهم و تو بلدی! بگو... همین یک کلمه کافیست برای زجه زدن تمام ناگفته هایم. کافیست برای هق هق گفته های خفه ام. کافیست تو لب از لب باز کنی. سنگین شده این ناگفته هایم. سنگین...! پ.ن: دیر میام زود میرم! موقتی!
نوشته شده در چهارشنبه 91/2/27ساعت
1:2 عصر به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه