آنروز بیشتر از همیشه برای آن دیدار مسخره وفت صرف کردم. حمام رفتم ، موهایم را خشک (!) کردم و تابشان دادم. هزاران بار لباس های مختلف را امتحان کردم و دست آخر چیزی که بیشتر از همه به پوستم می خوابید را تنم کردم. ساعتها جلوی آینه ام نشسته بودم و وقت حرام می کردم. گوشواره هایم را با ظرافت خاصی انتخاب کرده بودم. بیشتر از همیشه عطرم را روی خودم خالی کردم و حتی دوربینم را هم برداشتم که یواشکی عکس بگیرم. وقتی دیدمش لباس سیاهی پوشیده بود. موهایش را بالای سرش سفت کشیده بود. حتی عطر هم نزده بود با همان سیاهی همیشگی آمد و گفت که حوصله ی هیچ چیز را ندارد حتی لبخند ساکتم را. و من حتی حوصله ی فکر کردن به حالت لب هایم را نداشتم که می خندد یا نه! فقط اکتفا کردم به این جمله که من باید برگردم بدون خداحافظی...
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه