من بدبختی را خوب چشیده ام... نشستن و غصه ی زندگی خوردن را خوب بلدم! بلدم در میان راه رفتن هایم ناگهان گریه کنم! بلدم به زندگی و ادامه ی آن امیدی نداشته باشم! بلدم در میان یک عالم غصه بشنوم که کسی بگوید لوسم! بلدم بخندم به غصه ها! بلدم نگذارم کسی از من و درونم و غوغا های اطرافم با خبر شود! من اشک های بقیه را دیده ام... دیده ام کسی را که از شدت اشک نفسش می برید... دیده ام کسی را که از زندگی خسته شده بود... دیده ام کسی را که شب توی رختخوابش از این زندگی اشک می ریخت؛ کنارش خوابیده ام... حتی دیده ام کسی را که امید بازگشت به خانه را نداشت... من روز های سخت را چشیده ام. ماه هایی که به سال نزدیک میشد و جز خانه مامنی نمی دیدم. روزهایی که تا به حال هیچکس از آنها باخبر نبود (تا به الان!)... برای همین برایم منزجر کننده است که کسی بگوید "مرفه بی درد"! این کلمه درد دارد! درد! درد را از هر طرف بخوانی باز هم "درد" است... اما بدبختی هیچکدام از اینها نیست... هیچکدام از اینها مثل بختک به جانت نمی افتد... هیچدام از اینها روح تو را از چنگت در نمی آورد... بدبختی وقتی است که تو دیگر خودت را هم قبول نداشته باشی به خودت هم اعتماد نداشته باشی پ.ن: ادامش نمیدم. نیازی نمی بینم...
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه