می خواست با چشمانش ازدواج کند... تصمیم گرفته بود قلبش را به عقد خود در آورد... قرار بود حلقه ی طلایی را به انگشت چپش هدیه دهد تا مالک ابدی شیرینی خنده هایش بشود... داشت پای یک وفاداری و عشق ابدی امضا می زد... می خواست شریک خنده ها و گریه هایش بشود ؛ طبیب شب های سخت بیماریش بشود و مرهمی برای زخم هایی که زندگی حسودانه به او می زند... می خواست سیلی هایی که به صورت "او" می خورد را سپر بلا بشود... قرار بود سایه ای از غیرت و امنیتش را همواره کنارش داشته باشد... می خواست به قیمت مناسبی خریدار ناز هایش بشود... آرام آرام داشت مالک قلب و روحش میشد... قسم خورده بود که آرامش را زیر سایه ی خوشبختی مهریه اش کند... تا ابد... برای هم... پ.ن: تقدیم به او که خرامان خرامان میرود زیر بار یک تعهد:)
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه