خودکارم را رها میکنم لای کلاسورم و دست هایم را پشت گردنم قلاب میکنم. خیره میشوم به جملات پای تخته و بعدم جملات توی چشمهایم بهم می چسبند و پرت میشوم یک جای دیگر... ناراحتم در صورتی که به خودم نباید اجازه بدهم ناراحت باشم. ناراحتم در حالی که ناراحتیم را حتی به "تو" ؛ مخاطب خاص نوشته هایم هم نمی توانم بروز دهم... اگر او دستهایش را دور گردنش پیچید و حتی بخواهد با زنجیر یک گردنبند خودش را خفه کند از خاطراتش باز هم نباید ناراحت بشوم... این آتشی است که خودم بر پا کردم با همین هیزم هایی که مدتها طول کشید تا روی هم بگذاریم. با آرنجش سلقمه ای میزند و با لب های مورب می گوید:" بهش فکر نکن! یا خودش میاد یا خبرش! " لبخندی تحویلش میدهم و بعد حواسم را به چنگ میگیرم... کاش میشد خودم خبر خودم را می شنیدم... اینجا جایگاه عجیبی است... . پ.ن: ما رسم داریم به آدمهایی که "عزیزم" توی گفتارشان هرز میرود بگوییم "تن لش" ! :قدرمطلق
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه