در حالی که دکمه های مانتوی مدرسه را یکی یکی باز می کنم؛ به بابا میگویم که فردا تولد مامان است... از اول هفته یادم است؛ از اول هفته هم برنامه ریزی کرده بودم که از روسری فروشی توی دولت بعد از مدرسه یک چیزی برایش بخرم. یادش نیست ؛ مثل همه ی مردهایی که هیچ چیز مهمی یادشان نمی ماند... می ایستد رو به روی تلویزیون، در حالی که نگاهش به تلویزیون است و فکرش هزار جای دیگر غرولند میکند که: " چرا زودتر نگفتی؟! " و بعد تند و تند پشت سر هم ردیف می کند که: " حالا چی بخریم؟! " و ... یکبار نمی پرسد از خودش که چرا یک عدد 11 را توی دل آبان حفظ نکرده بعد از سی و اندی سال زندگی؟ قاطی آن همه فرمول زمین شناسی به درد نخور... مامان که می آید ؛ معلوم است که حواسش هست به امروز؛ لم میدهد و تلویزیون نگاه می کند. تلویزیونی که هم در قسمت آخر دونگی تولد است و هم در "دزد و پلیس"... به روی خودش نمی آورد ، به همه هم سپردم که تولدش را بهش تبریک نگویند. گناه دارد بابا. این وسط باز هم بازیچه ی فراموشکاریش شده... مامان بی حوصله میرود که بخوابد. انگار راستی راستی بیخیال تولدش شده؛ توی یخچال هم خبری از کیک نیست. پ.ن: حرصم میگیرد از همین مردهایی که تاریخ چک هایشان یادشان می ماند اما تاریخ تولد را هرگز!
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه