ما هنوز در هنوزیم...
توی خیابان کسی را دیدم که نگران بود... نگران نفس های "نفس" َش بود؛ یک جور مهربانی... نگران بود هوای سیاه تهران نفس های سفید "نفس" اش را از او بگیرد و در خود حل کند... نگران بود دست آخر دستهای سیاهی آنها را از هم جدا کنند... پ.ن: این روزها در میان ترافیک های سرسام آور چمران آدم های مهربانی دیده می شوند. آدم هایی که هنوز یادشان نرفته... هنوز پایبند مانده اند... * دارم میرم دهکده :)
نوشته شده در دوشنبه 91/9/13ساعت
5:59 عصر به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه