از پنجره ی طبقه ی پنجم بیمارستان خیره شدم به ساعت هشتم خیابان نواب... خیره شدم به مردمانی که از ایستگاه مترو بیرون می جهند و توی سرما می دوند. به پیرمردی که یک گونی پر پشتش می کشید. به پسری که با کفش ریباک و سوییشرت مشکی اش هر شب در این خیابان او را دیده بودم. به صرافی در بسته... به رستوران بی مشتری... به آسانسور بدون آینه ی بیمارستان. کنار آسانسور ایستاده با همان بارونی سبز چند لحظه پیشش. از بیمارستان بیرون آمدیم و وارد خیابان شدیم. بوی شرینی های دارچینی توی نواب پیچیده بود. او جلوتر راه می رفت و من پشت سرش بی حرفی... می پرسد: مامانت چطور بود؟ می گویم خواب بود؛ بیدارم که میشد وسط حرفش دوباره خوابش می برد؛ همش هم آه و ناله می کرد و دستشو می کوبید اینور اونور... حرفی نمی زند اما مشخصا دنبال حرفی است. مثلا می خواهد ادای آدم هایی را در بیاورد که دلداری می دهند. می رسیم به ایستگاه مترو. بر می گردد می ایستد و می پرسد: " خب الان چته! چه حالی داری؟ " می گویم: " حس کسیو دارم که مامانشو رو تخت بیمارستان دیده..." پوزخندی می زند و می گوید: من بابا مرده رو ببین غمای عالم فراموشت میشه... می خواهم تمام خیابان را دنبالش بدوم و بکوبم توی سرش و فریاد بزنم!! با حرص میگویم: خودتو به غم نزن! دخترخاله ی بیجان آرام به سکوت می رود... من به غم... پ.ن: یه شبایی هست که همه جا باید ازشون یه اثری باشه تا یه چیزایی رو هیچ وقت یادت نره! من خوبم. :)
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه