هنوز یک ساعت مانده بود به تحویل سال. اما خیابان های اطراف برق آلستوم هنوز شلوغی سابق را داشت. پسرکی هفت، هشت ساله که کت کرم با شلوار قهوه ای و کراوات قهوه ای پوشیده بود با لباس های نو و براق عیدش آنچنان خشک و رسمی راه می رفت که از دور فکر می کردی عصا قورت داده که صاف قد بکشد. شبیه آدم هایی که توانایی خم کردن زانو هایشان را ندارند. از خیابان که به روز و کندی و البته با وسواس زیاد رد شد؛ صدای فریاد مادرش از آن سمت خیابان بلند شد که: " میلاد! اتوی لباسات خراب شه یا لک روش بیفته پدرتو در میارم پدر سوخته! " نکته اخلاقی: والا مامان منم اونطوری بهم امر و نهی می کرد همون طوری راه می رفتم به اضافه؛ فکر کنم "پدر در آوردن" در شان تربیت یه بچه نباشه که اینطوری باهاش حرف زد. بعدا چه انتظاری از اون بچه میشه داشت؟! پسری که خودش پدر آینده است برای بچه اش دیگه چی می خواد به کار ببره؟! چی شد احترام متقابل؟! یه سری خط تای بی ارزش انقدر مهم شدن؟! بی ربط: جالبه اگه بگم یه اس تبریک عید تکراری هم نداشتم! تنوع فکری رفته بالا! :)
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه