سرکلاس هندسه یک آن دلم خواست از کلاس بزنم بیرون به همه ی آدم هایی که می بینم فحش بدهم... عبدو قکر کرد که باز هم اعصاب ندارم... اما این یکی کمبود بود. یک آن دلم خواست مثل آدم های بیخیال بلند شوم در کلاس را باز کنم و بروم بیرون؛ پشت سرمم را هم نگاه نکنم و انقدر دور شوم که صدای معلممان و شرط توازی نیم خط و صفحه را هم نشنوم.... دلم می خوسات بروم انتهای راهرو، با لگد در اتاق مشاورمان را باز کنم و بعد در حالی که با جورچین گوشی مزخرفش بازی می کنم برایش توضیح بدهم که چقدر رهکار هایش مزخرف و به درد نخور است و بعد ازش پول بگیرم و بروم از استاتیرا آن روسری زردی را که می خواهم بخرم. دلم می خواست از کلاس بروم بیرون و بعد چند قوطی رنگ بپاشم روی دیوار های مدرسه؛ به پای نقاش باشی بیفتم و مبلغی بهش بدهم تا دیگر دست به قلمو نشود... اصلا دلم می خواست از سر قلهک تا انتهای ظفر را بدوم و عربده بکشم... شاید هم یکی بزنم زیر گوش معلم روانشناسی پلی اینها... داشتم فکر می کردم که سحر را هم بدزدم... خلاصه که زنگ خورد! پ.ن: اردیبهشت که می شود؛ موقع نمایشگاه انگار دوباره بهم یادآوری می کنند که همه چیز سر جای خودش هست... همه چیز رو به راه هست... هر سال با یه سری موجودات دوست داشتنی رفتم نمایشگاه! فردا هم با موجودات دوست داشتنی امسالم!
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه