خوابم نمی برد... و این احمقانه ترین موضوعی بود که می توانست در موردم اتفاق بیفتد... اینکه یک شب خوب خدا بخاطر فکر و کابوس دیگری لحاف نازکی بردارم و پرسان پرسان بروم توی پذیرایی زیر نور چراغ خواب؛ کولر روشن کنم و بنشینم خاطرات خیانت یک زن به مردش را بخوانم و کمی آرام بگیرم... آرام بگیرم و مدام جای زن و مرد داستان را عوض کنم و شبیه به زنی باشم که کمرش شکسته و هی برام خودم الکی الکی غصه بخورم و جواب مسیج بدهم... خودم را مدام می گذارم جای آن زن (مهناز افشار) توی "برف روی کاج ها"... عجیب تر اینکه بلا تکلیف بودم؛ مثل مرفه های بی درد بلاتکلیف بودم و نمی دانستم بابت کدام واقعه باید ناراحت باشم... او (مهناز) هم مثل من بود... میان سیاه و سفید های فیلم یک لحاف نازک برداشته بود و خیره شده بود به پیانو اش... اما توی پذیرایی مان دیگر هیچ پیانویی وجود نداشت... که من خیره بشوم به آن و بعد ناگهان بزنم زیر گریه... خانه ی ما پنجره های قدی بلندی ندارد تا گریه ام که گرفت بروم پشت پنجره بایستم و سایه ی تمام قد روح شکسته ام را تماشا کنم... یا روسری ام را جلوی پنجره مرتب کنم... پشت پنجره های خانه مان مامانم ترشی نگذاشته... حتی مربا های آفتابی اش را هم پشتبام می گذارد... پشت پنجره های خانه مان نه پیچکی هست و نه گلدان های شمعدانی... رو به روی خانه مان هم هیچ همسایه ای نیست که بروم عاشقش بشوم و مدام رفت و امدش را چک کنم... دختر هایی که دو ی نصفه شب اشکی می شوند... غم های بزرگی دارند... غم هایی که انقدر بزرگ هستند که رویشان نمی شود اعتراض کنند... مثل دختر های شش ساله ای که مادرشان دوچرخه شان را ناگهان اهدا می کند به بچه ی کارگرشان... مثل وقت هایی که اسکوپ های بستنی توپی می افتند روی سنگ فرش خیابان... مثل جراحی عزیزی که امیدی به زنده بودنش نیست... مثل جا گذاشتن کیف پول توی واگن مترو با یک عالم عکس سه در چهار دوست داشتنی... یا مثل آن وقتی که مامان نازی چشم هایش رابست و مُرد... خیلی جدی چشم های سبزش را بست و بنا را گذاشت بر مُردن و دست آخر هم مُرد... دو ی نصفه شب به سرم زده و حالا دارم به مرد هایی فکر می کنم که دو زنه هستند... و خودم را می گذارم جای خانوم اولی... و بعد برای خودم و بچه های نداشته ام غصه می خورم... و برای همه ی دختر هایی که دو نصفه شب غم عالم می ریزد روی دلشان... و بعد پرسان پرسان لحافشان را بر می دارند و می روند پذیرایی... و غصه می خورند... خیلی جدی بنا را می گذارند بر غصه خوردن... و مثل بید های غمزده فقط گاهی تکان می خورند... پ.ن: متنفرم از کافه هایی که باید بروی پشت پنجره یشان یک صندلی دنج انتخاب کنی و سیگار بکشی... متنفرم. + ته ِ ته ِ تهَ اش می توانی نتیجه گیری کنی که حرفی برای گفتن ندارم!
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه