ما هنوز در هنوزیم...
درد مشترک تا یک جایی شانه ی آدم ها را بهم نزدیک نگه می دارد...
نگاه هایی از جنس متفاوت تا یک جایی فکر آدم ها را به سوی هم می برد...
از یک جایی به بعد دل های مشترک هستند که روح آدم ها را کنار هم نگه می دارند...
وقتی "تو" برای من کــــــــــم بگذاری...
از یک طلوعی به بعد من برای تو ، روح و شانه ات غروب می کنم...
هر چقدر هم که خنده های من شبیه خنده های تو شده باشد...
هر چقدر هم که تو بوی مرا بدهی...
...
غروب می کنم...
شبیه خورشید هایی که هرگز نتابیده باشند
نوشته شده در چهارشنبه 92/5/16ساعت
10:46 عصر به قلم سارا بانو نظرات ( 4 ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه