آدم ها توی قطار به محض نشستن و مواجه با یکدیگر حرف می زنند و درد و دل می کنند و نهانی ترین اسرار دل خود و خانواده و دوستانشان را با شما درمیان می گذارند. چون می دانند شما غریبه هستید. گاهی هم می توانند خاطرات خود را همان گونه که دوست دارند به شما قالب کنند. شما برایشان ناشناسید و این امکان قضاوت و ارزشگذاری شما را در قبال ایشان را به صفر می رساند. می دانند که تا چند ساعت دیگر هرگز همدیگر را نخواهید دید . در آخر سفر دست هم را می فشارید .از یکدیگر خداحافظی می کنید و برای هم آرزوی خوشبختی و موفقیت می کنید... و شاید آخر کلام با جمله ی ببخشید سرتون رو درد آوردم یا... باشه!!! امیدوارم بیماری جاری پیرزن همسفرمون ( فریده خانم ) خوب بشه! پسرش سر عقل بیاد و دست از سر خواهر زاده ی فریده خانم بر داره و بره سراغ مادر واقغیشو بگیره!!! فریده خانم دوباره بره مکه! شوهرش هم آدم خوبی بشه! و زانو دردشون هم بهتر بشه! ®آخر هر چیزی خوب میشه اگه نشد بدون آخرش نیست چارلی چاپلین
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه