می روم دانشگاه تهران که سری بزنم به عمو؛ توی محوطه ی دانشگاه؛ غرقه زدند و نمایشگاه گل و گیاه راه انداخته اند... لای درخت های خیلی خیلی بلند و سبز دانشگاه مردم مثل مورچه های کارگر از این سمت به آن سمت می دوند و یک نفر پشت بلند گو دوبل برگر های غرفه ی یازده را تبلیغ می کند... یکهو گوشه ی مانتوام کشیده می شود؛ برمی گردم نگاه می کنم... دختر کوچولوی ریزه میزه ای سرش را کرده سمت بستنی فروشی و یک ریز مانتوام را بی حرف می کشد و بعد یکهو برمیگردد نگاهم می کند؛ صورت مادرش را توی من نمی بیند و سریع با چشم های پر ازم دور می شود... پ.ن: تا ساعت ها فکرم مشغولش بود... حسّ خوبیه مامان بودن؛ سرپناه بودن! + بعد از کنکور این قصه از نو شروع میشه! برامون دعا کنید؛ اگه نه آرزو های خوب کنید!
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه