داشتم فکر می کردم... به اینکه چرا یه سمساری نداریم که توش قلب بخرن! قلب های شکسته، درب و داغون، تنها، یا قلبای نوی نو، درخشنده، یا یه سری هم قلب سیاه و زشت! قلبای درب و داغون و شکسته و تکه تکه با قیمت بالا! و اون نو نواراش یا سیاه هاش با قیمت پایین! توی سمساری می تونن دوستای قدیمی و تنها رو بخرن! می تونن آدمای افسرده و تنها رو بخرن تا یه روزی وقتی اون یکی دوستش هم که خیلی افسرده شده بود به اون سمساری سر زد بالاخره یه روزی همدیگرو پیدا کنند! کاشکی رازهامون رو هم می خریدن! کاشکی خاطره ه رو با قیمت بالا می خریدن! با قیمت بالا چون کی حاضره خاطرهاشو بفروشه؟! کاشکی یه روزی ضد حال ها یا گریه های اف ام! اس ام اس های پلی، یا تلفن های که توش صدای خندمون تا 7 آسمون می رفترو می خریدن! کاشکی یه روز عینک من پیدا می شد! اون روز باید همون 9/9/99 باشه! و اون سمساری جاگردشیه! جایی که رازهامون رو گفتیم! گریه کردیم! عکس انداختیم و... یه روزی می رسه که من دفتر اس ام اس هام رو کتاب می کنم! تا همه بفهمن که قلب منم یه سمساریه! یه جایی که امیدوارم هیچ وقت گرد گیری نشه! یه روزی میرسه که من عینکمو پیدا می کنم! یه روزی که توی خوابام، خوب تکراری سقوط هواپیما رو نمی بینم! و یه روزی بالاخره هواپیمام یه جایی می ایسته! و من به آرزوم میرسم! می میرم... اون هواپیما شاید بازم قلب منه! ®®® نامفهموم تر از اینم می شد؟!
کاشکی اشکهامون هم خریداری داشتن!
آرزوهای دست نیافتنی من!
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه