خیلی ها نبودن... خیلی ها که می بایست می بودن... خیلی ها که جای خالی یک سالشون خیلی داد می زد... استخر با سقف فضیلت رو اصلا دوست نداشتم... به نظرم کیف اردو اینه که از پشت برزنت های زرد رنگ دور استخر یه نفر هولت بده توی استخر و شوکه بشی... خوبه که آب استخر یخ یخ و کثیف و پر از جک و جونور باشه، تا ثانیه ای صد بار به خودت لعنت بفرستی و تیک تیک بلرزی... آب بره توی دماغت، سر درد بگیری، سرفه کنی و... یا با لباس خیس شلپ شلپ قدم بزنی... و با هر باری که میری ته اب موهات تمام صورتت رو بگیره... یا اینکه به دوستات کولی بدی... با بطری بزنی توی سر و کله شون! خوبه که از روی دوچرخه دو بار بیفتی پایین، هیجانش به اینه که صندلی دوچرخه بالا باشه و ترمزش خراب باشه! خوبه که توی افتاب 90 درجه از تشنگی له له بزنی... من همه ی اینا رو دوست دارم؛ کیف اردو پس به چیه، یه بخشیش همین چیزاست! نمی دونم چطوری می تونم حس اینکه پیش دوستاتی و هر لحظه رو خیال داری که غنیمت بشمری ولی نمی دونی چطوری رو چه جوری باید توصیف کنم، فکر کنم احتیاج به هم عینکیم دارم... ولی عشق است تاب سواری... البته در صورتی که قلبت زیادی درد نگیره! بعد بیای خونه و با وجود تمام خستگی ات بدون هیچ استراحتی، خسته گیت در بره! عشق است دستپخت خواهر سعیده، عشق است دوست قدیمی! 
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه