ما هنوز در هنوزیم...
توی جاده گیر کردیم... امیدی ندارم حتی به چند کیلومتری دریای شمال برسیم... ترافیک شدیده! نصفه شب و از خستگی رو به قبلم! سرمو میذارم روی پای آقاجون و دراز می کشم... آقاجون دستشو میذاره روی سرم و آرام آرام جلو و عقب میبره... دستمو می برم بالا و دستشو فشار میدم! در مقابل دستمو فشار میده و بلند بلند می خنده... مامان از جاش می پره ، خندم می گیره... به دستاش نگاه می کنم... تیره، پیر و خسته... رگهای سبز و آبی دستش زده بیرون! یک جور هایی لذت بخشه! رگهای تجربه از روی دستش خودنمایی می کنه! یعنی یه روز دست من اینطوری میشه؟! بابا بزرگ بامزه ی چی توزی من، چقدر خسته است! زمان چقدر زود می گذره...؟!
نوشته شده در یکشنبه 89/6/21ساعت
9:32 عصر به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه