مثل هر روز صبح داشتیم از جلوی زندان اوین رد می شدیم و صف ملاقاتی ها جلوی زندان مثل هر روز صبح تشکیل شده بود! توی دلم گفتم: خدا کمکشون کنه! مریم و فروز هر دو رویم افتاده بودند! دقیقا احساس می کردم در حد یک پشتی یا ... پوچ و توخالی ام! مریم ناگهان از جاش ژرید و گفت: وای چقدر دلم می خواست می رفتم توی زندان زنا!!!!! با نعجم لبم رو گزیدم و گفتم : خدانکنه! واسه چی؟! خدایا چی شد به این نتیجه رسیدی که هم سرویسی های دیوانه به من عنایت کنی؟! شکرت! فروز و زهرا به تایید از مریم اضافه کردند: وااااااااااای خیلی حال میده که...! - چیش حال میده؟! چه جذابیتی براتون داره؟! مریم گفت: مثلا من می خوام بدونم زنای توی زندان موهاشونو بلند می کنند؟! - یا ابروهاشونو بر می دارن؟! - مثلا توی زندان راجع به چی حرف می زنن؟! - حوصلشون سر نمی ره؟! جواب دادم: خب.. خب.. خب... دوستان حالا نوبت منه! از ایده هاتون خیلی ممنونم! شما به مرحله ی بعد سعود کردید! واقعا که دیوونه اید! شما فرض کنید موهاشونو تا کف پا بلند می کنند! ابروهاشونو تتو! راجع به مادر شوهرشون که کشتن صحبت می کنن و میگن که حقشون بوده و اینکه حوصلشون سر رفته و یک پیمونه برنج هوس کردن برای پاک کردنش! یا مثلا سبزی! - ولی من یه روزی میرم اون تو! - خب از یکی بپرس!!! - ببینی جالب تره! خدایا شکرت!
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه