حوصله ی هرگونه گزارش کاری را نداشتم... مدادنوکی ام را پرت کردم طرف جامدادی ام و سرم را گذاشتم روی سطح سرد میز آزمایشگاه... مثل همیشه اطمینان داشتم که سرمای میز آرامم می کند و خوابم را می پراند... به رو به رویم خیره شدم.... در کنار کمدها و قفسه های آزمایشگاه ماکت اسکلتی وابسته به یک میله قرار داشت... از همان هایی که خودمان در راهنمایی داشتیم... از همان هایی که وقتی فکش را به سمت پایین کشیدم فنرش در رفت... از همان هایی که خانم اسماعیلی سر انگشتانش را با گواش زرد رنگ کرده بودند... از همان هایی که فوتش می کردی بعد باید از روی زمین استخوان هایش را باید جمع می کردی... اما یک جای کار ایراد داشت... این اسکلت زیادی سالم بود... انگار کسی سر کلاس زیست استخوانهای ستون فقراتش را نشمرده بود... انگار کسی فکش را نکشیده بود... انگار کسی بغلش نکرده بود... و کسی... این اسکلت باید نابود می شد... باید کسی فکش را بکشد و انگشتانش را رنگ کند و... 
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه