اساس کار این مراقب ها را نمی فهمم!
کفش پاشنه بلند 10 سانتی می پوشند و قبل از پخش کردن برگه ها،
با آن پاشنه ها جولان می دهند... حس می کنم دارند پاشنه ی به این باریکی را
توی مغز و روان من فرو می کنند!
موقع پخش کردن برگه ها هم همه حول می شوند و مهسا هم طبق معمول
با استرس تند و تند سوال هایش را می پرسد.
برگه ها را که پخش می کنند ورق بر می گردد!
روی پنجه ی کفش هایشان از سر سالن تا انتهای آن می جهند، بعدهم که چپ چپ
نگاهشان می کنی می گویند: رفتار شایسته ای ندارید!
وسط امتحان می آیند بالای سرت، دستشان را می کنند توی موهات و بعد انگار ماساژ
سر می دهند، با هر حرکت راست به چپ، نیم متر پرت می شوی این ور و آن ور!
نوشتنت که تمام می شود صدبار باید "آه" بکشی تا بالاخره یک نفر از جایش بلند شود البته
خانوم زهرا که روی صندلیش میخ گذاشتن، بحثش جداس!
آخر امتحان هم یک آبنبات آناتا قالب می کنند که در مقابل باید یک لبخند عریض تحویلشان دهی!
پ.ن: تازه فک مراقبمان هم جلوس!
آخر.ن: شهریور رو گذاشتن واسه چی؟!
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه