ما هنوز در هنوزیم...
صدای رفتارت بلندتر از صدای حرفهایت بود... هربار که سعی می کردم، گول حرفهایی که به باد می سپردی تا به گوشم برساند را؛ باور کنم... تا می آمدم در چشمهایت سیر کنم... وقتی چشم می دوختم... بازهم صدای رفتارت را می شنیدم... شده بودی مثل کودکی که دروغ های احمقانه اش با حرفهایش تطابق ندارد... صدای رفتارت گوش فلک را کر کرده بود... هربار تا می آمدم چشم ببندم بر شنیده هایم، وقتی چشم می دوختم، حس می کردم داری فریاد می زنی، زجه می زنی و من بازهم گریزان می شدم، و می شوم... ترجیح می دهم اینبار به چشمانم اعتمادکنم تا به گوشهایم! اینبار صدایت را پایین بیاور... من با گوش جان می شنوم.
نوشته شده در چهارشنبه 90/4/1ساعت
5:58 عصر به قلم سارا بانو نظرات ( ) |
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه