گاهی در اوج فلاکت، زمانی که حس می کنی در یک ورته دست و پا می زنی؛ و مدام باخودت زمزمه می کنی: یه چیزی کم است یا حس می کنی کسی باید باشد که نیست، کسی که نمی دانی کیست و کجاست ولی فقط لجوجانه بودنش را می خواهی... دلت می خواهد بعد عمری های های گریه کنی... نه در خلوت، در آغوش یک نفر که حس می کنی حلال همه ی مشکلاتت هست، کسی که حس می کنی تمام تنهایی ات را پر می کند... کسی که تمام گره های کورت را باز می کند... کسی که وقتی در کنارش قرار می گیری حس می کنی تمام عیب هایت را می پو شاند... کسی که وقتی در آغوشش های های گریه کنی، دلداریت بدهد، اشکهایت را از روی گونه هایت بچیند و بگذارد تا همه ی بغض هایت را در آغوشش جای بگذاری... ... پ.ن: چند وقتی بود وقتی دلم می گرفت و تنها بودم از خودم خجالت می کشیدم و گریه نمی کردم... ( با خودمم رو دربایستی دارم! ) آخر.ن: چند روزی دارم میرم مشهد! این اولین باره که قدر یه سفر به شهر زیارتی رو میدونم...
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه