وقتی از صبح که برمی خیزی سر گیجه ای شدید گریبان گیرت می شود و همه جا با دمبالت راه می افتد و سر گردانت می کند، بهترین راه این است که یک جا لم بدهی جلوی باد کولر و بنی زیر آواز... وقتی برای هزارمین بار داشتم تکرار می کردم: " ...جدایی حق دستامه که دستاتو نمی گیرم..." مامان بالاخره کلافه شد و طاقتش تمام شد و غرولند کنان گفت که به یک آهنگ شاد گیر بدهم و غم انگیز نخوانم... حس می کنم بعضی چیزها جزو شخصیتم و زندگیم نوشته شده، انگار چیز دیگری در معادله ی زندگی ام صدق نکند... داشتم با خودم فکر می کردم که چرا همیشه همه چیز وقتی خوب و ایده آل می شود که تو نمی خواهی؟! مثل باران بهاری ای که به موقع نبارد و در زمستان ببارد... مثل قلب مرده ای که در جسم دیگری بتپد... مثل یک طوفان بی موقع... مثل یک غم سر زده در شادی ها... پ.ن: حکمتش با خودش! پ.ن2: صرفا جهت اعلام برائت از فسیلی و بی نظری! نکته.ن: این عنوان شایسته ی مطلب زیباتری بود... :(
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه