دل من عادت ندارد خودش را گم کند... همیشه صاف است، چون بلد نیست فرم بگیرد... دل من هم ایراد های خودش را دارد... دلم عادت ندارد ناراحتیش را پنهان کند... عادت که نه، اصلا بلد نیست... دلم عرضه ندارد ناراحتیش را پنهان کند... این چند وقته دلم عادت کرده بغض توی گلویش داشته باشد، انگار وقتی بغضی نیست، جای یک چیزی کم است...انگار همیشه باید یک چیزی به گلویم چنگال بیاندازد، انگار همیشه باید سعی کنم بغضم را قورت بدهم... دلم عادت کرده دلگیر باشد و ناراحت... دلم تازگی ها دیگر نمی تپد، انگار دلم از تلاطم و جوش و خروش افتاده، دلم خاموش شده... این روزها دلم عادت کرده وقتی عصبانی می شود به جای آنکه خشم از چهره اش ببارد، اشک از چشمانش ببارد...و اشک های کوچک تبدیل می شود به یک های های بلند... این روزها دلم عرضه ندارد ناراحتیش را از یک غریبه پنهان کند... هنوز هم این دل بی عرضه صدایش برای یک غریبه هم می لرزد... هنوز هم این دل بی عرضه چشمانش سرخ سرخ است و پر از اشک های لبریز نشده! پ.ن: دلم تازگی ها سنگی شده، دلم از سنگ شده!
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه