سرم را تکیه می دهم به شیشه ی سرد ماشین و از خنکی شیشه روی پیشانی داغم جان میگیرم... توی آسمان سه تا هواپیما همزمان هستند؛ فکر میکنم که فردا شب توی یکی از همین ها باید برگردم و باز ماه ها دوری را به جانم بکشم... بچه تر که بودم هواپیما برایم یک جور عَلَم ِ خوشبختی بود؛ سوارش میشدی و پیش میرفتی به هر جایی که خوش میگذشت؛ آبنبات میوه ای میگذاشتی زیر زبانت؛ خوراکی های بیمزه ی جمع و جور و شیک میخوردی؛ اسباب بازی های یکبار مصرف میگرفتی؛ خیره میشدی به مهماندار های آرایش کرده و اتو کشیده و بعد خیلی سریع همه چیز تمام میشد... باید پیاده میشدیم و موقع پیاده شدن مهماندار ها جوری نگاهت میکردند، لبخند میزدند و خداحافظی میکردند که حس میکردی دلنشین ترین و خواستنی ترین موجود کوچکی هستی که آن زن زیبا تا به حال دیده... باید چند روز دیگر برای ماه ها از تهران بروم؛ و درونم نه وابستگی ای وجود دارد و نه ذره ای دلتنگی برای اینجا... و همین نگران کننده است...
| کد قالب جدید قالب های پیچک |
نویسندگان وبلاگ :
نور هیاهو[2]
من هیچ وقت برنده ی مدالی نشده ام؛ تصویرم از هیچ رسانه ای پخش نشده؛ صدایم به هیچ ارگانی نرسیده؛ هیچ روزنامه ای مصاحبه ای از من چاپ نکرده؛ دستم به هیچ حضرتی نخورده؛ عکسم روی جلد هیچ مجله ای نبوده؛ از هیچ بانکی برنده ی جایزه ای نشده ام و حتی تا به حال پیامکی هم نفرستادم که رسانه ای اسمم را بخواند... من همینم! همین یک ذره ای که هیچ جا هیچ اثری از وجودش نبوده! هیچ وقت ننوشتم که دیده بشوم! می نویسم... چون خیلی وقتها نشد این حرفها از توی حنجره ام فوران کنند... خیلی وقتها شنیده نشدم... گاهی شنیده شدم و درک نشدم... پس همچنان می نویسم و میگذارم یک چیز های زندگی این وسط از زیر دستم در برود... این یک وبلاگ عاشقانه نیست!! . . . لطفا استقلال فکری داشته باشید و کپی نکنید! . . . . (توضیحات بیشتر در پروفایل)
پیوندهای روزانه